Het begin? 

Over 't allereerste moment, waarop ik 't zie, kan ik niets zeggen, 'In den beginne’ is geen woord. Taal is daar verdacht. 

Over de keuze van je onderwerp? 

Die heeft te maken met verwondering en verstilling. Ik houd van structuren en van licht. Die komen, in 'n voor mij gelukkige combinatie, bijeen in de natuur. Hier heb ik toegang tot 'n stilte, die ik nergens zó kan bereiken. Bladeren en bloemen lijken me als geschenk gegeven om er 'n onmiddellijke vreugde aan te beleven: 'n grote vormrijkdom en 'n geheimzinnige levenslust. Het ontroert me als muziek; 'n stromende, elastische vreugde. 

Waarin jij je verliest? 

Nee, ik beleef het. Ik huis daarin. Zoals ik later huis in het proces van ontwerpen, etsen en drukken. 

Blijft die beleving tijdens 't werken aanwezig? 

Ze speelt op de achtergrond mee als grondtoon. Het water stroomt dan door de kraan: ik moet m'n verstand er goed bijhouden, veel analyseren. 

Kun je daarover wel praten, o.a: waarom je zo herkenbaar werkt? 

Ik wil zo dicht bij die vormen blijven, omdat dat mijn manier is om te begrijpen hoe 't in elkaar steekt. Bij dit struikje b.v. de rangschikking van de bladeren. 'n Detail uit ’n oneindige herhaling van hetzelfde motief. Door verdraaiingen, verschuivingen en spiegelingen levert het 'n ingewikkelde structuur op, 'n natuurlijk mozaïek, dat harmonie uitstraalt. Zo'n patroon is fraai, het rijmt mooi, maar voor mij nog te statisch. Ik kan er nog niet in. Het licht komt me hier te hulp. Als 't gunstig is, glijdt er 'n tweede patroon van licht en schaduw overheen en doorheen. En dat verlevendigt, met alle eigenschappen die licht aankleven. Er ontstaat dynamiek, diepte, spanning en ritme. Het accentueert en verdoezelt, 't gumt uit en onderstreept. 

Ben jij zo perfectionistisch? 

Nee, 't sluit wel aan bij een behoefte aan precisie, aan detail. Door het al werkend na te lopen, kan ik er diep in doordringen. Ik ben bezig met 'n overvloed aan wendbare vormpjes, die in een soort familierelatie tot elkaar staan en die ik goed leer kennen. Er gebeurt veel binnen het gegeven onderwerp op die vier platen. Wanneer ik onverhoopt 'n inzinking krijg, troost ik me met de gedachte, dat een componist in z'n partituur ook alle overgangen en loopjes moet uitschrijven, wil hij straks z'n melodie laten klinken, zoals hij haar gedacht heeft. Hij kan niet met de notering volstaan: hier twaalf maten foezelen. Ik werk tenslotte ergens naar toe. 

Waar naar toe? 

Terug naar het moment, het begin. Zonder woorden. En nieuw, wanneer de eerste drukken onder m'n handen vandaan komen. Dàt eerste moment, in het groen gekleed; heel even een inwoner van de eeuwigheid.